Eu diría que vivo só.
E só é algo moito diferente de se ser individualista, xá que individualistas
somos todos os nacidos do asalto de un espermatozoide ao corazón de un pacífico e tamén solitario ovulo, ávido
por albergar apenas un de toda a tropa que lle deran asedio.
Eu tiña dous oios,
amigo Conde. Eran dous oios que me serviran fielmente desde os idos do ano
1940, primeiro ano do reinado do finado general. Não sei por que um oio vigiava
a Terra desde o lado esquerdo e o outro enxergava a luz desde o extremo
direito, pero sei que os dous contemplaran o mundo e as coisas que por ela
rolan nas ribanceiras de nosos sentidos em perfeita harmonia, ou asin me
fixeran creer durante todo o tempo que eu vivi longe da terra que habrá de
comer tan lindos oios.
Próximo ao buraco da
eternidade, cada órgão parece empunhar a bandeirola do sálvese quem puder e,
agora, cada um busca correr ao impulso do seu egoísmo guerreiro em dirección à
meta que só o nosso señor, o criador do infinito, conoce, porque sabe, o
retablo da sua esencia sin a existência do seu conteúdo material.
Dixeronme que matematicamente podia eu trocar coarenta por dous de vinte. O que non
me contaran foi que, cando um se aproxima aos oitenta, querer trocalos por
catro de vinte non tem xeito non, e se o intentas acabas a te decatar que cada um
enxerga menos que o vello oio esquerdo de 72, que hasta a intervención, com maior
ou menor dificultade, sempre deu apoio ao sentidiño do óculo destro.
O nodo a cada inicio
da vella película nos informa que as eleccions à mal dita autonomia regional
volta com as lerias costumeiras. É um momento incomún para gastar o dinheiro
comunero, o dinheiro que non temos e queremos incorporar às arcas do eficiente saldo
debedor. E eiqúi no adianta explicar que o Deber é coisa boa para merecer um bó
lugar no Ceu, pois a nova diretoria da Gloria xá non mais aceita o aceite
rubricado com pelo da barba, dito selo de honestidade sobre a expresión “Debo,
non nego, pagarei cuando eu puder”.
Non queria decilo, pero o digo: esa nueva
directoria está en lo cierto pero su vida ya no es la mia. Ni tampoco la tuya,
amigo conde, ni siquiera la vida de nuestro querido rey, descendiente directo de
la tribo borbónica. Esa directoria, de cara nueva, nariz aquilino, soltero y
austero, ya no nos ven con ojos del alma, aquellos lindos ojos de la canción de
ayer. Es verdad que la lengua continua
activa y dividida en dos, tres, quizás cuatro, pero la lengua no es presta como
el sentimiento de los ojos. La buena impresión del ojo izquierdo deberé sacarla
ahora de mis buenas orejas, que no son tan grandes como las de un burro; tal
vez, diría yo, estan intermediarias
entre el sentido del asno y la visión de la mula, equinos trasmutados de la
senda popular. Mis orejas son buenas y pueden ver en la obscuridad como ven las
orejas del murciélago. Con ellas también
siento las vibraciones que llegan por el correo desde tan lejana autonomía; siento
como este caluroso invierno se aleja para dar entrada a la primavera que se
avecina, escucho el canto del sabiá y veo, por el recuerdo que me acallanta, su cuerpo
moreno, sereno entre los gallos de una figueira de indias, presto a repetir este año el milagro de una nueva vida, el
milagro que habla de la presencia eterna de Dios.
Merco meus oios na
arribada do mar, pois cando lembro cuanto con eles tanto eu vi, unha enorme
lagrima inunda o ar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario