sábado, 8 de septiembre de 2012

MERCO OLLOS



Eu diría que vivo só. E só é algo moito diferente de se ser individualista, xá que individualistas somos todos os nacidos do asalto de un espermatozoide ao corazón  de un pacífico e tamén solitario ovulo, ávido por albergar apenas un de toda a tropa que lle deran asedio.

Eu tiña dous oios, amigo Conde. Eran dous oios que me serviran fielmente desde os idos do ano 1940, primeiro ano do reinado do finado general. Não sei por que um oio vigiava a Terra desde o lado esquerdo e o outro enxergava a luz desde o extremo direito, pero sei que os dous contemplaran o mundo e as coisas que por ela rolan nas ribanceiras de nosos sentidos em perfeita harmonia, ou asin me fixeran creer durante todo o tempo que eu vivi longe da terra que habrá de comer tan lindos oios.

Próximo ao buraco da eternidade, cada órgão parece empunhar a bandeirola do sálvese quem puder e, agora, cada um busca correr ao impulso do seu egoísmo guerreiro em dirección à meta que só o nosso señor, o criador do infinito, conoce, porque sabe, o retablo da sua esencia sin a existência do seu conteúdo material.

Dixeronme  que matematicamente podia eu  trocar coarenta por dous de vinte. O que non me contaran foi que, cando um se aproxima aos oitenta, querer trocalos por catro de vinte non tem xeito non, e se o intentas acabas a te decatar que cada um enxerga menos que o vello oio esquerdo de 72, que hasta a intervención, com maior ou menor dificultade, sempre deu apoio ao sentidiño do óculo destro.

O nodo a cada inicio da vella película nos informa que as eleccions à mal dita autonomia regional volta com as lerias costumeiras. É um momento incomún para gastar o dinheiro comunero, o dinheiro que non temos e queremos incorporar às arcas do eficiente saldo debedor. E eiqúi no adianta explicar que o Deber é coisa boa para merecer um bó lugar no Ceu, pois a nova diretoria da Gloria xá non mais aceita o aceite rubricado com pelo da barba, dito selo de honestidade sobre a expresión “Debo, non nego, pagarei cuando eu puder”.  
Non queria decilo, pero o digo: esa nueva directoria está en lo cierto pero su vida ya no es la mia. Ni tampoco la tuya, amigo conde, ni siquiera la vida de nuestro querido rey, descendiente directo de la tribo borbónica. Esa directoria, de cara nueva, nariz aquilino, soltero y austero, ya no nos ven con ojos del alma, aquellos lindos ojos de la canción de ayer.  Es verdad que la lengua continua activa y dividida en dos, tres, quizás cuatro, pero la lengua no es presta como el sentimiento de los ojos. La buena impresión del ojo izquierdo deberé sacarla ahora de mis buenas orejas, que no son tan grandes como las de un burro; tal vez,  diría yo, estan intermediarias entre el sentido del asno y la visión de la mula, equinos trasmutados de la senda popular. Mis orejas son buenas y pueden ver en la obscuridad como ven las orejas del murciélago. Con ellas  también siento las vibraciones que llegan por el correo desde tan lejana autonomía; siento como este caluroso invierno se aleja para dar entrada a la primavera que se avecina, escucho el canto del sabiá y veo,  por el recuerdo que me acallanta, su cuerpo moreno, sereno entre los gallos de una figueira de indias, presto a repetir  este año el milagro de una nueva vida, el milagro que habla de la presencia eterna de Dios.
Merco meus oios na arribada do mar, pois cando lembro cuanto con eles tanto eu vi, unha enorme lagrima inunda o ar.


No hay comentarios:

Publicar un comentario