viernes, 26 de julio de 2013

A LEIRA


Meus bos amigos, nesta triste semana de comemoracións do apostol Santiago, no refugio da saudade, no cruze de um meridiano calquer com o capricordiano trópico, sufro xunto com vos o amargor do cruel destino reservado póla fatalidade a esa veloz ave sin asas.

No interior de esse marvilloso ventre tecnológico, o tempo é digerido com impresionante velocidade. O que antes era consumido lentamente, em intervalos medidos pólo trote das patas de uma xunta cabalar, agora pode ser comido no desenrrolar do tempo sobre a trilla metálica.  Um estampido seguido de uma coluna de fumo sobre o horizonte ceniza do clima normalmente chuvoso dos campos da estela, marcaba o feito instantâneo de unha enorme tragédia. Unha motora moito loca tracionaba outras que por deber de oficio debian-lle seguir os pasos. Um tramo reto convidaba a correr. A dous centos kilómetros por hora, a forza centrifuga debe ser impresionante cando a cabeza resolve frear numa curva. Esse efeito conociamolo bem os rapazes da minha vila. Lembro a ledicia de organizar a rapaciada das ruas de arriba e de abaixo numa coluna,  asegurandose um ao outro pelas mans com a instrucion de levar um mote depreciativo aquele que se soltaba.  A cabeza corria em linha reta até alcanzar a máxima velocidade. A seguir, paraba girando sobre o seu proprio eixo. Infaliblemente, da metatade até o rabo, todos iban ao chan.

Perdoenme, infelizmente este é  o relato groseiro do acontecido. Moitas outras cousas se diran, neñuma será capaz de amortiguar o impato da dor sobre os feridos e de aqueles que perderan entes querido.

Hoxe, o tema de outros dias, entre lero e leria, vai de leiras. No meu fogar de pindoschan o chan é escaso, entrementes, onde debia ter um tellado tem um solo rebozado com planchas porcelanizadas. Peor que o solo pisado pólas patas do huno, o chan do meu fogar mal reproduce algum rizoma de alguma bacteria perdida no vento. Era do meu interes aproveitar tan singular potencial. Enton, quere es poder, xá o dicia miña naiciña, entonces puxen a man no altercado para construir vasos com área de meio metro cadrado e profundidade de acordo com o ancho dos azulexos, os mais baratos e disponibles para construción. O resultado é uma leira suspensa con meio metro de ancho por seis de largo. Produz tomate cereixa, pimentos de Hebron, lechugas, brócoli, hortelã, um pe de laranxa cravo e uma infinidade de brotos de outras plantas desejosas de compartir a sua existência com a vida de este modesto ceeíbero da costa da  morte.

En este ambiente propicio a la meditación, resignado por la casi imposibilidad de que mi querer se haga poder, cierro los ojos para poder ver con toda claridad como desfilan, por los recuerdos del alma, palomas y gaviotas, los peces de la ria, los caballos, mulas y burros en los días de ferias; las golondrinas en vuelo raso con gatos queriendo derrumbarlas; el lobo en el monte, el zorro vigilando un gallinero, un guardia de guardia y limpiando el caño de su fusil; yo mismo, niño curioso, buscado en mi entendimiento alguna razón para lo que veía. Razones, que si alguna he creído encontrar, ya no bastan para poder entender como a cierta edad todo se consume con extrema rapidez y poca agilidad.


No hay comentarios:

Publicar un comentario