O período entre o bom
e o ruim fui cultivado na miña memória durante 15 anos, entre 1945 e 1960.
O meu exílio voluntario
às colinas de São Paulo non impediran que eu frecuentase as águas do atlântico pelo
menos duas veces ao mês.
Eu me considero um español
moito privilegiado, souno pela gracia de deus. Durante moitos anos andei por
uma infinidade de praias (algumas habitadas por alguns índios esquecidos da
civilización, outras eram desertas) a bordo de um flamante besouro (escarabello),
que nem auga bebia e seu nome soaba a algo parecido com bobagen, o cual, ben traducido
do aleman, tiña sido criado para ser carro popular.
Lembro certa vez ter
entrado numa praia, onde no seu comenzo havia um forte. A curiosidade apertabame
a alma para coñecer onde terminaba. Rodei sobre as areias mais de duas horas, o
odometro registraba 80 kilómetros corridos cando atopei um rio atravesando a
areia. Retornei pela praia, pois não habia outro camiño permitido para a boa
andanza do meu escarabello alimentado com pistóns de 1300 cilindradas. Outros
carros facian o mesmo. Eran carros posantes, moi pesados, aquelas águias igualaziñas
ao coche do meu primo de Nova Yorque, que atascaba na calle de arriba no ano 48.
Era tempo de pleamar. A areia dura e firme, descuberta pela mareia baixa,
estaba coberta pela auga. Sobraba a area brilante e fofa, moi impropia para ser
andada pelas botas do coche posante. A dous carros o meu boi tirou da areia, um
terceiro foi abandonado cando a auga fixo um buraco e seus pés se
enterraron no lodazal feito pelo giro
das rodas, auxiliadas com a teimosia do motor, o qual era carregado com o doble
de cabalos em comparación com a cabalaria do meu modesto escarabajo.
Isto aconteceu ao sur
de um santo que eu adotaba como referencia para miñas rodadas exploratórias.
Seguindo a trilla do
norte, as praias eran mais pequenas, mais selvagens, mais formosas, moito mais peligrosas. Habia moitas maneiras
de um se perder: collido por um aluvión de barro e pedras durante um chaparón,
despencar de alguma ponte feita com troncos de arbol, ou enveredar por uma
trilla das moitas que habia na serra do mar e quedar perdido ata ser encontrado
pela divina providencia.
Yo soy un privilegiado, decia al principio
de esta silenciosa morriña. Pertenezco a esa clase de los 15 % de españoles hoy
vivos, que hemos vivido la gran fase de transición, de la era de la piedra a la
era del electron.
Estamos vivos y, a pesar que somos producto homo sapiens en
fase acelerada de extinción, ya van pensando como las autoridades del centro deberán
hacer para nos descartar.
Los extremos sobran, ha denunciado el papa al otro
extremo formado por jóvenes, que ven como el futuro podrá serles extremamente prejudicial.
Mal presagio en una playa con tres millones, saturando, con olores de
fritangas, cerveza y protectores solares, aquel delicioso sentimiento de
humanidad olvidada por el silencio de mi morriña.
http://youtu.be/3nqLRVqh08I
No hay comentarios:
Publicar un comentario