miércoles, 28 de agosto de 2013

O SON DA TERRA


A terra tem um son diferente para cada recunco. É diferente no vale, distinto no monte, cristalino  na beirada dos rios, almofadado no canto da néboa, abrumador no tropezo das ondas ao martillar as rochas que lle dan a cara. O son nen sempre tem a origen que semella ter. Se a orella non esta bem orientada, se o martelo que bate o junco non o faz no ritmo adecuado, o son será diferente na sensibilidade de quen o escoita.

Este domingo, o próximo pasado, tocoume a alma con a clásica morriña. Ela veio devagariño, entrando pólos ouvidos com as orellas em posición de descanso, aquele descanso típico dos domingos a gosto do mês que corre nestas longinguas corredoiras. A temperatura era amena, perfeita para o corpo humano, rondando os 22º centigrados  com o sol brilando uma hora antes do meio dia. O son pareceume celestial, como deve ser cando um pasa ao outro lado da vida e é recibido por anxos con o bico no soprete,  o fol no sovaco direito do gaiteiro e o punteiro posicionadeo na nostalgica nota Re, a lle dar ao roncon o inconfundible son da terra, para min o son da vaca fisterrana alertando os mariñeiros a rondar as lobeiras. O repique de um tambor completaba o trio sonoro, requintado póla boa apariencia de dois rapaces, típica aparência dos gaiteiros da miña terra. Se eu morrese naquele momento eu pasaría a vivir moito feliz por recibir o premio do son otorgado a um humilde emigrante galego.

A televisión estaba ligada. Aproximeime a ela para ver se era a causante do son  da terra. Non era. Procurei ver se había radio encendido. Non habia. O moden da internet mostraba suas luces apagadas. O son da gaita galega viña do lado de fora. Abrí a janela para cheirar o aire e senti que arrecendia a perfume da miña terra. Entrome angustia no peito, unha aperta que eu sentira alá pólo ano 1961, em agosto, em condicións semellantes de luz e temperatura, depois de perceber a loucura del “Adios a mi España querida”  que dentro da alma eu creia ser o nordes da minha terra perceebeira.

Numa mistura de alegria, abrumada com pingos de auga a brotar dos oios cansos, adoptei a resolución que o momento pedia. Fui para a rua. Non habia ninguen. Eu moro numa rua que estaba cheia de anxiños cando eu era o morador mais joven. Hoje eu sou o mais vello, os anxiños creceran e foron emigrando para outras nubes. Eu pela experiência da emigración resisto a cometer a mesma loucura que eu fichen no pasado. Cando eu sali por primeira vez foi porque eu non tiña mais o que facer e, agora, daqui non saio, daqui só deus me tira.

O son viña de unha rua paralela à miña. Os gaiteiros non eran galegos, eran americanos da Pensyilvania. Promovian nestas bandas do sur a religión das suas bandas do norte. Non facia mal, alegreime do mismo xeito, pois se non é vero, pero parece, o son chegou à forja dos meus ouvidos como si fose o son da miña terra. Foi pena, pois se fosen galegos eu os convidaria a comer umha patacada ao forno, regada com viño da terra neste meu fogar de Pindoschan.


No hay comentarios:

Publicar un comentario