E o tempo
pasou... Tempo demasiado pra me decatar que nen todos os soños nesta vida son
posibles. Moitas promesas ao carón do espello son borralla que, coma aguillóns
de vespa voadoira, feren a alma que manten vivos os recordos, prolongando a
agonia da morriña. Galicia está moito lonxe e, ao mesmo tempo, preto de mais.
Os regatos son as lágrimas dos meus ollos, a ortiña que quero tanto fai pulsar
o músculo quedo no meu peito; praias, prados, rios e arboredas, paxariños
piadores na rua do meu contento. Adiós, adiós... Dígoche este adiós murmurando,
moitas leguas mar afora, dende a Terra da Santa Cruz. Adiós, adiós, campaiñas da
vila!, tuas baladas eran chovisco de alegria, teu silencio agora remansa a
angustia do neno vello que quer voar, entrementes, perdido ao vento e fatigado coma a
golondrina, a seu niño xamais retornará.
No hay comentarios:
Publicar un comentario