MAR INTERNO

Non sei, non sei. Faime ilusión rascar o nabo tocado póla picota da alusión orquestrada hoxe dende a onten crônica do meu amigo Conde. Ilúdeme a disputa entre o tranvia e a miña galera remada c’o embruxo dos zuecos vikingos, sempre tan maravillosamente nacionalizados con cornos arrancados do couro que da forma e vida a nosa amada autonomia, armada co’as brilantes cores roxo-marelo do reino nacional.

Dime Alfredo que a miña galera no leva nen trae, simplemente se disloca no desatino da sua compostura. E faino maravillosamente bogando cós brazos de ferro, un sobre o trillo, outro, sobre a maroliña que se forma ao estampido dos truenos que tronan ao roncar dos fuzis chispeantes en toda ribeira sur do mare nostrum. Bogamos ao arbítrio da nosa signa para que a xente nos vexa dende riba o que nos vemos tripudiando acó embaixo, ao son do tiroliroliro.

Às veces nos enredadamos nas cordas da discórdia, cando outra cousa non sobra se non os espiños que bailan, nas zarzas do suco gástrico, ao ritmo alucinante do ácido clorídrico queimando as bordas do estómago. É um seguro que asegura a volta cando a ida non é boa. Rasgadas as vestiduras, é a pele a piel que mostra as reais virtudes do corpo que a nosa alma ampara.

Ainda mozo eu dislocabame no entorno da miña vila ao carón dos montes. Dumbria, Carnota, Fisterra, Muxía, Camariñas e Vimianzo eran os limites da fronteira natural, paisiño confederado da Costa da Morte, governado pólo gobernador que Madrid votaba na Cruña em tempos que Santa Marta tiña tren entrementes non tiña tranvia. 

E a ahí viñeran as chicas. E com elas o hipo que tosia na guela do meu amigo Agustin, cando, monitarodos por um soldado do seu pai, coñecemos en stricto sensu as delicias da sexualidade feminina que, por latu sensu, haberían dominar o resto de nosos dias. Fumos a - a  la Cruña. Esto es, entramos en autubús de la empresa Guillén y nos dirigimos hacia la Coruña por la carretera de finisterre. Por aqueles tempos era necesario pasar pola ruña de moitos lugares. A ruña maior era especial, clasificada no grado C entre as grandes capitalidades do imperio español. Logo, cando me perguntaban a donde eu iba, eu repondia en gallardo castellano: ”vou a la Cruña”. Eso sí, con letra mayúscula para que se me entendiese mejor.

Despois viñeran os avatares morfológicos da sintaxe orgástica a me ensinar que o verbo ir é transitivo. Ti non sales do lugar si ti non compras un billete con complemento regido por preposición,  aquela que, determinada por posición de saída, marca a partida para um presunto destino: Eu vou a la Cruña. Pura, absurda e desnecesaria redundancia do artigo la, pois Cruña com Cabo maiúsculo na entrada no era unha ruña calquera; non habia mais que unha no mundo; é decir “eu vou a Cruña” sonaba con la misma elegância de quien con oro de Orense, el lujo de Lugo o la destreza de los canteros de Pontepiedra afirmaban viajar a Madrid en pura pugna tragicômica para convivência de vontades por este meu mar interno.