domingo, 27 de junio de 2010

!VIVA LA PEPA!

Ah, meu amigo! Pero que moi seguro habemos de telo que, se nos estan afogando, antes de baixar o nariz pra estancar o ultimo sorbo de aire que abraia os pulmoes, abremos de empurrar pra baixo a cabeza dos viciños e aplicarlle cosquillas na planta dos pes, a modos de lles subir os fumos coas tasas que xa existen.  Ah, eso sí,  se algumha seguridade ha en nosas vidas, é o crecimento endemoniado das tasas, encentivadas a pau de leña e con látigo feito con couro ben esticado e arrancado das costas do tributado.
Se as diputacións son o consello dos concellos, que mellor ocasión podemos ensejar para simplificar as relacións e mandar ao paro todos os concelleiros locais, incluido o conselleiro principal, o cura das almas perdidas e, se cadra, tamén o outro cura, aquele que nos ensinou a rezar o pan noso de cada dia, o que os curandeiros conselleiros  agora querenos arrancar.
Imponse a realidade pelo comando do trabuco moito bem postado no trono desde donde truenan os raios que parten en resposta segura aos que chaman desmandos cidadans.   Pois todos sabemos como son tolos aqueles que um dia xá foran cidadans coma nos. Hoje, a capacidade de dar resposta e a meritocracia de poder pensar como facelo é o que os distingue na repartición dos cartos que ninguen meior ca eles  conseguen repartir. Eu xá sufrin de tal morféia em outro lugar. E em outro lugar pago as consecuencias de tan insosa elegía, escrita ajora em puntámetros do moi placentero verso libre.
Piden valentia no traquejo da boa abordaxe ao bolso alleio. Pedir, por pedir de gracia, é algo que para honor da xusticia ninguen roga. Pedir , no xogo da xabulana, significa soprar na boca da fufucela pra que a bola, bem direcionada ao longo do trabuco, marque gol. A eso poderíamos chamar exemonia da psicolocoloxia no trato acadêmico das pelotas. Tal modernismo, bem aplicado desde a teoria administrativa de um galeno popular, evitaria redimensionar a traxetoria calibrada pólo chute da ponteira dos zocos, madeira abestada na xestoria que pretende viver independente da stella do seu señor. Conformes o rufar do vento, a independência pode asobiar em rumba diferente, com vento na popa e auga na proa, pra que todos saiban que, se os narizes afundan, todos habemos flotar c’o  inchazo da bunda.
Non me asusta, non, a falta de cré-dito, pois xa sei que o mal-dito foi inventado para forjar o deber-dito. E xá decia o meu santo cura que é o comprimento do deber a principal virtude a forjaire a alma do santo. Asín, eu conclamo a todos da costa norte e aos meus viciños da costa sur a bebeire das tazas do deber, antes que suban as tasas do crédito, aquecidas ao toque do rufian bandeón e brindes co popular grito !Viva la Pepa!

No hay comentarios:

Publicar un comentario