VAMOS VER

Vamos ver, meu preclaro e magnífico escritor premionoble de todos los prêmios dados a la lengua  galega  , ayer foi onten e hoxe xá vai sendo o pasado de mañana.Nada é igual inda que nada sexa moito difefente.

Neste meu monólogo irreflesivo decato a miña esencia na ausência da terra dondemeucriei. Fago-o no intuito de manifestar este meu estado de disputa entre o órgano da língua e a conciencia da miña vontade. E ao facelo, trombo co a resistência dos ollos que xá van negando a autoridade da vontade como centro hegemônico e administravo a servicio da comunicación. E non son so os ollos os ministros que se revelan diante das ordens que emanan do interior da masa cincenta alojada no burato de este meu cabezudo oco corporal, maxistralmente  protexido por unha resistente couraza de oso ao ingreso de novas hazañas, antes moi amparadas por unha suposta forza muscular e hoxe escorregadia polo aparecimento de algun malware introducido gota a gota em ambolosdous xoellos. Tempos virán em que os gusanos habrán de querer entrar por cualquer orifício depois que a bomba de meu corazón deixe de empurrar a seiva que da sustento a alma. Entre os despojos da miña existência deixo aos vivos a orden de arder o meu corpo no fogo eterno do infeno e que as cinzas sexan espalladas nas brisas de todolos ventos, por si acaso um dia me encontro com Estrabón e ele me explica os segredos da alma galega.

Que a miña alma é galega eu non o dudo. Pero, curioso, o vento que sai póla boca traiciona a esencia da miña esistencia e fai creer a os outros que eu sou huno invasor. Aguns din que sou italiano, argentino ou castellano, otros pensan o que queren pensar e nada dicen, no entanto, o silencio da sua fala eu traduzco na visión de um ser marciano e é así, mais ou menos, um tanto póla direita e outro tanto póla esquerda, como eu me sinto ao ler na voz española o correo recibido no cárcere da miña cultura digital. Vaites, vaites, vaites.

Canto a rianxeira ao impulso das ondas que veñen e van. A a fúria de Breogan contrapoño a calma e beleza do eterno Pindoschan, observador e observado das islas lobeiras, por donde o sol e a lua pasan todos os dias a camiño de Fisterra e xamais cansaran de deixar nas nosas costas a boa enerxia e o espírito que ilumina a vida do corpus galego, ata que a morte ca sua gadaña chega para retirarnos do curso da vida por unha simple cuestión mercantil na validade do plazo establecido.

Nadie es menos gallego por comer garbanzos castellanos, ni más humano por comer empanada de berberechos, ni más español por pagar tributos al reino, que bien evitaria pagarlos si evitarlo pudiera.

Es por eso y muchas cosas más que monto a caballo de Conde para aceptar la concórdia por uma buena higiene mental y colectiva y sumarlo a la enorme deuda que habemos a los primos y primas de riesgo em la partida por cuenta de la emigración pasada y presente. Así no sería tan grave ló que todos sabemos que está pasando.