miércoles, 26 de agosto de 2009

POR DONDE NUNCA SE SALE



Amigo Conde:






Por riba da gallada dos pradairos, eses pseudobananeros sumbrillales, acomodados ao longo de um antiguo e corto paseio na Plaza do cine España, escabelo eu por mor de dar conta aos anxos celestiais da sua estadia na miña soneira vila.

A parênquima hepática, à borda de lle promover seria ambigüidade ao transtorno de humor, non é exatamente um privilegio dos vellos conselleiros, rezadeiros ao carón do cura parroquial. Calquer um deles, e nón só os da vila vella, como tamén os adjacentes das aldeias, sabe o camiño que, sem ambviguedades, o levan a Vigo.

Nos meus tempos de guri, para decidir o rumo, bastaba cuspir no dorso da man esquerda e com o indicador da man direita batíase na gota formada póla bolla de cuspe; do impacto espirraba um pingo da lábia, que era sabiamente interpretado como indicador do camiño a seguir. Non errávamos nunca, meu conde. Nunca nos perdíamos. Infalivelmente conseguíamos chegar a algún lugar, inda que lonxe estivese do corrunco que um dia foi alameda da original família salicaceae.

A praza que vostede chama de la Constitución e que eu penso ter sido constituída sin nome algún, tem cinco salidas; creo que representan as alternativas que tínhamos antano para chegar às seis parroquias espalladas pólo concello, a saber: Ameijenda, Brens, Toba, Pereiriña e Lires. Todas elas embican na orixen de duas grandes avenidas que, coma paralelos de meridiana intención, fainos perder os sentidiños ao ingresar no destino da emigración. Um destino sem volta, como choraba a miña nai ao ver partir os seus fillos, despois de ensinalos a perguntar como desde Cee se chega a Roma.

Si, desde Zaragoza, Asturias ou Granada, eu perguntara como se chega a Cee, dificilmente alquen responderia como a Cee se chega. A vostede custoulle um número de anos composto por duas medias ducias para chegar perto da igreja que os franceses cremaran sem concludente chauvinismo durante o reinado de Xosé Bonaparte.

Nos, os galegos de Cee, com as mans chumbadas a duas maletiñas carregadas de lembranzas da terra, levamos ao mundo a grandeza de um par de zocos construídos côa leña que produce a seiva dos pradairos, eses aces que honrosamente simbolizan a esencia da vida na Plaza de CEE. Menos populosos están os aces do bosque do colégio Fernando Blanco e os aces no terminal direito da concha, na fronteira com Corcubión, alias, alguns plantados por min na carretera do antigo cementerio e posteriormente transplantados à ria dos resíduos silicotérmicos. Eses velliños, alguns atacacados póla polilla, son vellos testimonios da miña idílica xuventude a ofrecer sombra simbólica aos extintos cangrejos da ria.

Ir, nos fumos porque sabíamos el camino. Volver no conseguimos, porque esse es nuestro destino. Hoy, yo iría por allí, por donde nunca se sale.

No hay comentarios:

Publicar un comentario