lunes, 4 de octubre de 2010

BÍGARO


Bernardo, el bobo da fonte, o nacido na ruña, por alcuña coñecido como the son of the corno e mixótico súbdito do mixoterio sin éxito, diría, en oposición àquel que o dixo, ambolos dous toleamos na razón.
Verdadeiramente, en noso delirio, ambolostodos toleamos cando nos encadran nas coordenadas cartesianas e enmarcan nosos pasos na máxima poliglota de cojeo luego camino.
E camiñamos todos, garbosamente, ensimesmados ao calorciño da mitra, cobertura fendida e empoleirada na cúspide do crânio, bem axeitada côa intención de ocultar o corneísmo tourero, adornando-os com ínfulas douradas para diferencialo do barrete frigio, utilizado como símbolo do regime republicano após o sucedido na tomada da bastilla.
Hoxe despertei pensando que estaba a discursar epístolas galenas ao estilo do Paulo, cando este terciaba o verbo pólas bandas da Galaecia, e os galecios eran tercos da banda da Turquia. Despertei de um soño. Um soño que mais que sono parecia um pesadelo e me facia pensar que eu non sentia e, non sentindo o que pensaba, nada era real; e nada, sendo real, mostraba a verdade do existo, pois, se eu era ex de alguma coisa, deixara de existir; e no existindo, como poido ser o que sou se xá non sou o que eu era?
Artículo mal prensado, meu conde, moi agosto da psiquiatria, próprio pra este singular univalvo, orixinado de um carpelo, libre como o ranúnculo dos morangos e magnólias.
- Figaro, Fígaro, Fígaro.
- No, dear Wood. El conde ha dicho bígaro. Bígaro y no Fígaro, terco amadeirado.
- Es igual, el bígaro cuando larval se tuerce entre el pie y la cabeza, permitiendo que esta se oculte en claro señal de alguna ventaja evolutiva. En Fígaro, el conde reflexiona por los eventos que preceden el tercer acto.
Nooon! Me deixades louco! Somos todos caramuxos. Caramuxo ella, caramuxo yo. Caramuxo el perro que vem e vai, avanza e retrocede, día tras día en busca de un halago que lo faga creer que es querido. Todo es posible. Y de lo posible podemos hacer pose sujetando con el imperdible alfiler a cabeza do caramuxo ou calquer outro gastrópodo da clase dos moluscos.
Pena dá cando o caramuxo ben bicado vai callar no pe do estómago e, munido con tentáculos sensorias y boca con rádula, resulta na produción de gastrite nervosa, moi propia dos desvairados polo tema do casamento do Fígaro, na opera bufa de Mozart y las secuelas de Rossini contadas por el panadero de Ceevilla.

No hay comentarios:

Publicar un comentario