martes, 12 de octubre de 2010

DIVINA ILUSIÓN

Ai, ai, ai, meu conde. Non sei, non. Eu non sei que pasou no moinho, meu querido vello e rapaz, hoje avantaxado por ter sido un dia novo, e, agora, retornando a niñez, aviva el seso e desperta para recordar o que fixemos mais o que deixamos de facer em nosa divina ilusión.
Mergulhei no passado (e sonhei)
E sonhei, sonhei !
Com o meu mundo encantado
Majestoso e divino


O meu reino era um cassino
Com cenário multicor
Onde a noite tinha vida
E a vida mais amor

Façam o jogo
Que a roleta vai girar
Quem brincar com fogo
Pode se queimar


(Recordar)
Recordar é viver
O sonho prosseguia
No teatro de revista
Com milhares de artistas
O palco e a magia, ôôôô
Ôôôô, ôôôôôô


O circo chegou, meu povo
Revivendo a "Marmelada"
Na Sapucaí de novo
(Composição: Noca da Portela, J. Rocha, Edir e Poly)


Di ti, direi eu, digamos sempre
É así que debe ser.
Eu tibe un soño, foi soño horrible
Persoas no parque brincaban na sombra,
Brincaban un xogo de máscaras
E a sombra da Duda berraba
Di ti direi eu.
Cando andamos na corredoira da vida,
Semella que a coisa mais difícil é encontrar un amigo.
Aquele ombro firme, aquele que che comprende,
Aquele que senta ao volante cando ti perdes o sentido
E sabeche o recuperar cun cálido mormuio no oido.
Anton ti sabes a resposta, ough, non
Pois o mundo che faz danzar
É eso mismo, eu o digo
É hora de empezar a soñar, ough, sin
Soñar aquelo que eu sou: un mixote que brila. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario