lunes, 18 de octubre de 2010

FERMENTO NA LINGUA

Foi se o inverno. E foi se no dia mercado para ir embora. O divino queria deixar espacio para folgar a primavera. E a primavera entrou em folga com todo que lhe é de direito nestas terras de deus. Chuvias e trovoadas son manifestación da sua presencia. O vento non zoa em demasia e por aqui non hai figueiras para observalle as brebas, nen carballos que asombren os viciños, nen castañeiras para ver como se espremen os ourizos, e os grelos por aqui teñen congnato moi diferente.
Cando o calor esquenta, o suco de unha melancia desce pela güela coma manjar dos deuses.  Ainda onten eu merquei unha enorme sandia. Foi prova a marcar a sabedoria dos anos em che dicir que, despois de pasados os dez anos dos sesenta, xá non eres o mismo, e o citrullus vulgaris da família da cabaza, carnuda e jugosa, enormemente ovulado, faiche a gran pasada. Necesitei ajuda para botala no trasteiro do meu carro.
Confeso que falar da aorta é-me um puquiño molesto. Despois que o último exame tituloume propietario de ateromas no principal conduto do sangue arterial, fui acometido pólo rescendo das viñas da ira. A choiva intermitente, típica de primavera, despois de três meses (compostos de dias e noites) sem um pingo de orvallo noturno, contribui para a depresión. E a depresión – din os galenos- cando liada cós nervos produz a depresión nervosa. E a depresión arranca do peito a vontade de vivir, porque nos fai creer no valor enorme de aquelo que nos falta, e reforza a fe por querer conseguilo em outro lugar.
Vivo nunha selva de pedra. Nos seus meandros florescem alguns árboles. Os árboles son o fogar das aves. E as aves dan entusiasmo à vida, que eu observo fugar desde o pináculo da miña atalaia, estrategicamente pousada no cume de unha modesta residência.  
Escrevo lles na alvorada de um derradeiro dia da minha final andada. Triste, moi triste por non deixar pra o inventario cartos suficientes para dar entrada no mundo dos falecidos, aqueles falidos por insuficiência generaliza de recursos, aquele honrando diñeiriño que ora na suficiência do revalido mundo capital.
Eu xá non sei o que mais importa. Um dia aprendin na escola que a boa economia era función non do que importa e sin do que exporta. Nembargantes, chego eu agora ao derrateiro tempo em que a miña preocupación centra se no cultivo de semente, aquela que eu prantei nos vasos da miña singular horta. Emocioname a pureza do diverso natural, o língua da abelha cando beixa os carpelos da flor e, no interes do néctar, provoca o ressurgir do fruto que irá madurando no correr da primavera.
Eu non sei o que falla na miñha prosa. Talvez um acento, quizabes um certo desiquilbrio prosódico, tamén o léxico desfalecido na cultura da morriña e non rexistrada na língua da real academia, ou até a fonética da secretaria electrónica, esa que tanto amola cando busco unha resposta. O meu problema de gordura, na aorta do meu cultivo, está no coñazo da masa moderna, actualmente engraxada com lipídios de elevada solvência e que controlan  os efeitos do fermento enerxizante.

No hay comentarios:

Publicar un comentario