MOCIÓN DE CEENSURA II

Dificil empreitada

É o que sempre me pareceu logo que tiven a primeira desilusión política por creer que a sigla dun partido contiña o zume da su ideoloxía. Extraña democracia a nosa que se ve abocada por intereses expurios, artellados ó sabor do raposo oculto nas sombras da carballeira enxebre. Ninguén lle ve o fuciño, ninguén pode mirarlle os ollos, a súa fala é un ruxido feroz, o seu salto é lei escrita nas penas a arreboar despois do asalto con marca rexistrada do pezón e a bocada do canino.

Hoxe xa non sei como pensar para evitar que o meu pensamento me traizoe. A luz tenue que alumea o meo camiño descubre a sombra que a min se achega. O instinto da conservación material fai que as mans se posicionen ao alrrededor do peto, como defensa prevía a abordaxen da sombra. Saben pola súa vocación guerreira que é no peto da alma material onde se concentra o gran interes do asalto. A luz é miñna aliada e por moi tenue que se presente eu non poido evitar lle dar atención cando a percepción de algo extraño ao sonar dos meus sentidos capta a súa presencia.Que a presenza da sombra sexa un fenómeno da naturaleza provocado póla obscuridad intransaponible dun corpo opaco é algo intuído dende a profunda intelixencia da alma humana.Que a sombra, sendo proxección da nosa alma, nos vote medo é cousa para ser pensada como un gran desvío da sanidade mental.

Di meu amigo Oca que a moción de Ceensura non é cousa de partido, inda que o futuro de oito mil cidadáns teñan sido repartido entre catro equipos que xogan entre eles o dereito de facer o pobo feliz. Dous equipos son suficientemente poderosos e adiñeirados o suficiente para dobrar a vontade sensiblemente minoritaria dos outros dous. O pueblo non manda no xogo da súa conveniencia. O pueblo é un espectador que paga a gozar a delicia de algunha boa xogada. Habendo empate, a decision sempre é ordenada dende a posición do dedo gordo, con independencia do lado da man que o goberne.

Calou o meu sentimento de villano desajeitado a idea de ter un presidente que ten na súa consigna a feliz idea de facer do meu pobo persoas orgullosas de pertenecer a un pueblo feliz. Como eu sería ben-aventurado de poder integrar un equipo con tan virtuoso pensamento!. 

No meu mundo, a la distancia del olvido, eu imaxino como sería bueno facer real ese virtual e exótico pensamento. Sería tan facil como facer fluír unha corrente de gran voltage no cerebro de sete persoas comandadas a distancia por sete fíos ao pendor perfeccionista do artista polichinela, xestor de marionetas.

Oca, por este feito selvaxe, prova a independecia do seu sentimento. Inté eiqui nada a arrebosar, sería mais um independista minoritário a ciscar na man de um xestor de ilusións. Logo agora que desde o centro do poder queren arrancar a ilusión da gobernabilidade local e facer un concentrado de vontades, todas loucas polo interes de dar a uns poucos privados a alegría de ser donos do que póla historia da propiedade era un ben para todos.