Loubado
sexa.
Oxe
vamos de tortas entre os uns e os outros. Vivimos en uma isla con auga ata
o cuello e falamos o que pete o peito para sentir si desafoga a garganta.
Era
uma vez, en un longinguo reino de farwest europeo, uma terra fértil donde se
producía de todo: touros, cavalos, ouro e prata. A terra era tan rica que só de
mirala xa se via o que era. E todos quedaban felices, con urugallos e con perdices;
se cadra tamén con un veado daqueles con revirada gallada na testa para ser
abatida en día de cazada.
Sem
duda eramos a terra prometida aos santos africananos, e a estas bandas chegaron
os fenicios, os cartagineses, os celtas, judeos, árabes, romanos e gregos.
Festejamos a armonía comunitaria co’a loucura do príncipe archi-formoso,
herdeiro do sacro imperio romano, quen amava Luis, que odiaba Fernando que
amava Isabel, que odiaba Juana y casó Catarina con el hijo mayor de Enrique VII,
el duque de Cornualles y príncipe de Gales.
Que
mais podíamos querer? Querer es poder! E botamos fora os judíos, os árabes, os…
Os galegos marcharon con sacho a America, e sen bois pasamolo mais neghras que
o Cabeza de Vaca. Finalmente, para poder mostrar riqueza, excancaramos a porta
à casa dos austrias e à casa dos borbóns. O ciclo terminara cando de roma
chegou o rey, e grecia nos brindou co’a nosa raiña.
Loubado
sexa o louva-deus, ese bichiño formoso, de longas patas e corpo esguio, peito
estreito, abdomen contido e cabeza triangular para mellorar o equilibrio. A sua
voracidade é ben quista polos amantes da naturaleza. Non ten veneno na lingua e
a sua fala mostra o mel de un conto de fadas.
Para
qué provocar a rudeza carlista e chamar os liberais para despertar a codicia da
germandade e traer de volta o Torquemada da inquisición?
A
unidade nacional foi conquistada por Felipe II unido ao reino de Portugal.
Felipe VI, principe de Asturias, de Girona y de Viana, el primer rey
constitucional, é rei genuino da nova España.
No hay comentarios:
Publicar un comentario