Hoxe, logo de mañanciña, despois do meu rico sabiá arrebolar o bico pra cantá ao seu xeito a alvorada que pia todos os dias, vin-me reflechado por todos os lados, coma se eu fora o santo estevo apedrexado do meu Lires. Em troques de ser sancionado con a condena de asperxe, salfirido con auga bendita do inconsciente coletivo, verbijrazas, calquer cousa do que non se pode falar, como seria hablar da forma dispersiva a se manifestar no entrevelo discursivo entre persoas da mesma edade. Coisa causal pra um enorme e enciclopédico transtorno severo comportamental, restrinxido aos intereses da inflexibilidade cognitiva do coxoativo sen beneficio dos detalles, con sorna interpretació litúrxica do linguaxe e das suas funcións intempesativas dos sentidiños, postos ao coñeciumento dos rueiros por emocións, propias e alleas, dos roburetellos do sinedrio comandado por Paulo, o santo das e-pistolas (e-mails daquele tempo)
Ome, non é deso que eu quero falar do que lles vou falar hoxe. Hoxe falar hei da amiga da irman do conde, a miga com gosto de acios extraídos da colleita do viñedo de Rebordelo, freguesia na encrucillada con o lugar de Mirandelo, que acosa o condado pólo sur e oeste. A amiga debe estar unha señoriña no campo dos sesenta, penso eu na miña condición de mal falado asperger. A grande virtude de esa señoriña son os oios, que deben ser lindos coma outras mil cousas que ten, lle faltan à tia sorda do Nero e a nos nunca chega a fartar, inda que a oposició as tinxa de parvadas. É cualidade dos seus oios a virtude que banca o colorido do que vê e, ao adquirir brilo, reflexa a beleza dos seus sentimentos sobre a natureza das nosas emocións. Ter unha irmán como ten o conde xá é um achado. Ter unha amiga da irmán a esbozar cariño por aquelo que rabicha nos morros do trasno autista non só é um achado como tamén poderiamoslo tachar con pregos de total e incontida gratidón, fluindo agora no rego consciente de este mortal mixote.
No hay comentarios:
Publicar un comentario