lunes, 2 de agosto de 2010

MORMUIO DA SOMBRA

Ontem pousei toda a tardiña nos altos do meu fogar, meu conde. Quase sempre, nos últimos anos que eu teimo em seqüenciar aos primeiros da miña juventude, às tardiñas eu palpito ao columbio de unha cadeira artesanal, pendurada por cordas de aço ao enramado de madeira a surtir a tela que míngua o abraiante poderio do raio solar.
Fai coarenta anos eu fixen a ascensión póla primeira vez ao cumio do prédio que eu acabara de comprar, a fondo continuo, de unha compañia adicada à construcción de fogares.
Pecho os oios. A imaxen está lá, igualiña a como era cando eu tiña 30 anos: ao norte, unha montaña serrillando o contorno de unha enorme urbe, que eu no via por se interpor um monte entre o monte em que asentaba o meu fogar e o planalto em que formigaban millóns de habitates abdicados ao trabaio; ao sur, os limites frondosos da serra do mar, antiga morada de selvícolas guaranis e a onça selvagem; ao leste, a fronteira entre céu e terra,  um dia  pintada de verde na base inferior, mostraba agora a cor barrenta a separala do azul celeste, como proba da forza supimba que o homem costuma exercer cando quer subjugar a natureza em beneficio da urbanización. Na liña do oeste, morada noturna do sol cando para outras estelas parece abrillantar o dia, o verde frondoso de um parque zoológico insinuava esconder o niño de pasaros enormes a pousar de barrigada no aeroporto de São Paulo. Na imaxem idílica latente no explendor da miña juventude predominabam o azul e o verde da miña infância, tamén predominante no solpor da miña querência.  
Abro os oios. A imaxem desvanece enlutada por sombras de um pasado que asombra o momento presente.  Os trinta kilómetros que me separabam do horizonte norte foram encurtados a cincocentos metros, aquiñoados co a altura de prédios de vinte andares, donde em cujas torres serão encarcelados, como em castelos de antaño, cidadãos da noble clase media. Ao sur, numa restinga da serra do mar da pra ver como uma favela desafia a lei da gravidade botando cemento para facilitar a subida ladeira-arriba de 45 grados e meiorar a escorregada no espello costa-abaixo dos outros tantos graúdos saltos. Ao oeste, gracias à lógica do jardin botânico, bem adubado cós excrementos do parque zoológico, permanece intata toda a liña do horizonte, non obstante xá se observa como os tellados dos rascacielos determinan a posición exata dos extremos em que o sol pendula no horizonte do ocaso. Ao leste, inda que tapizado com fermento de radical urbanización, a imersaión non causa desacougo na sinfonia vital de um intre amargo; o horizonte a mil metros modulado póla altura de um monte mais alto que o ponto mais alto do meu fogar fai que o amanhecer ocorra moito antes do sol expor a fulgência dos seus raios emergentes.
O abraiar da miña insolência acontece cando a carballeira derrete a sombra co murmuio da noite, que, sí é certo acontece a cada vintecatro horas, eu soñaba que póla forza da miña juventude nunca habería de chegar tan melancólico momento. Pero habelos hailos e acó xá chegaron.
 

No hay comentarios:

Publicar un comentario