miércoles, 12 de noviembre de 2008

PAXARO


Higiene persoal é que non falta polas bandas do meu lar de Brasilchán. Por eiquí, nas torneiras do baño nunca falta auga. Meo pasariño, adespois de um frescuroso mergullo na tina de plástico esterilizada, sobe ao gallo da árvore que crece devagariño coas raices contidas nun vaso de barro e as ramas expandidas no cume do tronco; bate as asas en movimento gracioso e contencioso do seu impulso a voar; bica as penas penteando-as a modo de señorito castelán. Limpo, brilloso e bem cheirante, pia ao mundo o seu bel pracer em coplas e versos altissonantes, consoantes co seu esprito trovador e alma guerreira de um soldado cativo na torre de um magnífico castelo. Ao redor, empoleirados nas barandas, fios e tellados do campo urbanizado, acotovelan-se uma legión de aves, livres e saudáveis, querendo entender as razóns do canto alegre do meu amado ruiseñor.

Tempo vai fora. Nos bons idos, que nunca retornarán no mesmo corpo que muda e trasmuta co correr dos anos, a miña naiciña, santa querida, contaba ao meu oído, co segredo do telefone e suas liñas mergulladas na inmensidón do oceano, as cousas cantadas ao dia na miña bisbarra. Nunca perguntaba, ela sabia e eu escoitaba o seu grande saber de dicir no bom xeito os feitos coñecidos e outros que haveriam de acontecer na golfelleira da vila local.

O causídico causo, na conta havida no desenrolar dos anos que todos havemos de pagar, as miñas duas nais (a que me pareu e a que pareo a esposa que amarra miñas mans no paraíso encantado) non mais trovan ao meu redor elogios virtuosos do meu dote de bom marido, bom trabaiador, bom neto de labrador e sobriño bom de moitos pescadores. Sem ninguen a falar das miñas virtudes, e com tantos a cismar dos defeitos que compoñen as miñas desgracias, moi miñas pola gracia de deus, cabe a min cultuar a escultura da miña existência e promover esencia a sua real virtude.

Teimudo eu non sou, que sei a diferencia entre teima e opinión e por tal sapiencia advogo a ilusión de dar prisión à verdade, que me foxe por conta da razón. Deixo-a fuxir, como um dia deixei fuxir um paxariño que non aceitava a angustia da miña paixão. Comeu-no-lo um gato malvado em ato de traidora surpresa. Hoxe, os que comigo vivem, voam e piam em plena liberdade. Fan o que querem e eu gosto do que fan.

Acordeime agora de uma aposta feita no pasado por mor de ir a nado da ponta da barca ao cabo vilan. Non sei o resultado, ti o dirás. Se a vitoria che pertence, rogoche fagas cumplir a miña pena de ler um teu livro que haverás de enviar a um ederezo identificado. Se a gloria foi miña, cabe che o castigo de me enviares uma obra de teu feitio, a cal eu haverei de ler, trozar e piar com meu paxaro arrebolando xunto às rosas do meu jardim.

No hay comentarios:

Publicar un comentario