O VENTO LEVOU

O VENTO LEVOU

Os teus escritos são como o luar que alumea as noites frias deste claroso inverno. Non poido decir que o tempo parou ao carón dos carros de lume. O espello dime a verdade que eu non quero ver. O espello dime que nada é coma antes. Dime mais, moito mais. O tempo agora já é diferente do momento que lieime co teu escrito de onte e a miña destemperanza acalmouse côa tranqüila seiva do verbo pousado polo orixen longo da nosa eisistenza terruña.

Vexo, cós oios pechados para que a terra non os coma, coma a nosa nación é diferente da nazón d’ outros irmáns deste roncudo nordés. Deus nos perdoe a todos. Non sei non o que será de nosco se convosco nois non poide falar. Deus nos perdoe a todos. A min tamén.

Coñecin na esfera da virtualidade un galo madrugador. Coñecino por sua habilidade de contarme causos a seu lado i ao lado do nosso celta magdaleno-trovador. Mola o destemperamento de seus escritos cando ataca a velleira dos nosos anos antigos, cando espuma raiva contra os emigrantes, cando di todo que a sua pena escreve pólo dereito à libertade que a pluma ten a limpar a sua ponta de tungstênio. Mólame cando canta a galeguidade polo tamaño da gaita do tributo, pola condición de estar sen nunca ter sido, polo desamor a esencia da nosa morriña.

Seino. Seino, meu conde, este non era o seu conto de onte. Vostede falaba da vida, dos câmbios de unha lua blanca pra unha lua negra, de um concerto do presente en función do pasado, de um tipo de corrida às cegas con partida non sabemos donde e com destino ata o grande e enorme NON SEI.

Sei que ti sabes que sen valores, meu conde, perdemos as referencias do destino. Sen coordenadas, meu rei, eliminamos os cruzes da vida. E sen cruzes, meu señor, faltaran-nos motivos para buscar a salvación. A salvación si, ti o sabes, aquela que nola oferecem en vistosos paquetes multicoloridos de múltiplos productos. Producto A para a saúde, producto B para a dor na costela, producto C para unha estância na terra antes de emigrar ao céu, producto X pra morrer en cofre de luxo, producto Y pra disfrutar de um cantiño preferencial ao lado dos anxos.

Cambiamos cando a fartura nos trouxe a soberbia. Cambiamos cando a soberbia nos levou pola avenida da frívola obstinación, da codicia, da gula, da preguiza, da luxuria. Cambiaremos cando a crise provoque a sorpresa diante do medo, da tristeza, da ira. Magoa saber que alguns câmbios xá non dependen da forza do corpo que estrutura o nosso espírito. Esa visión antollaseme a piorciña na lembranza da película que o vento levou. O pior é que até pode selo.