miércoles, 22 de julio de 2009

FEIJÃO BLANCO

Menos, menos. Un pouco menos; se cadra moito menos. Desbloquear primeiro e blindar depois sóname a debullo de hortalizas, ou a moenda de fabas, ou, quizás, a tico-tico no fubá. Com boa imaxinación na cabeza e unha boca de boa lábia todo é milagreiro.

Se ao noso presidente parecialle moito mal ter um Audi blindado, como em tan pouco tempo consegue facer mira no blanco e, co recoñecemento da xustiza do obrafoiro, promove o desbloqueo do carro de alta velocidade para, logo a seguir, tornalo a blindar?

Eu sei coma blindar um cochazo, traballei nesa arte moitos anos. Blindar um investimento é um poço mais difícil. Blindar um investimento é facer que naide entre dentro del para ver o que dentro del hai, ao mesmo tempo que de dentro do blindado fan um fogueteo de tal monta que, sem ti saberes nada de astronomia, fanche contar todas as estrelas do campo santo.

Um belo pato este do conto do ave a rumbar no protocolo de boas intencións (ou malas, vai ti a sabere) labrado no obradoiro co testemuño dos Reis Católicos.

Sempre foi obriga de todos os galegos falaren a verdade. Mais antano a obriga non era feita com tinta preta em papel timbrado. Bastaba existir um cabelo na cabeza, ou um fio de barba na cara, para sacramentar um acordo feito côa boca. Non parece serio que a única obriga dos poderes públicos sexa cós cidadáns. Na obriga dos poderes públicos interven a ética, a moral, a educación, a cultura, o oportunismo, transparência dos feitos públicos, unha boa contabilidade, acesible a todos, e facer conque os recursos que se arrancan de todos repercuta em beneficio de todos, incluídos todos os irmans operários dos poderes públicos. Nonsí?

Afirmar que o protocolo de intencións difusas corresponde a um acordo “formal, solemne e maduro” é a mesma cousa que xingar todos nos, os bons e malos galegos, de burroscráticos de ampla abantesma, con transcendental presencia no presente e tamén no mais alá do presente.

Na Galícia do futuro caberemos todos os mortos da emigración, sin excepción. Na Galícia do futuro teremos unha única cidade com rascacielos xigantes flotando em piscinas de linguados. Os galeguiños nacerán todos antenados, falando catro idiomas, todos exibindo na lapela un diploma de máster em calquer cousa. Non haberá vellos nen vellas, os pecados da carne desaparecerán junto co gado dos montes. Andaremos entre tubos da cociña à sala e da sala ao cuarto de dormir, todos os três dispostos na vertical que é para aproveitar meior as vistas. Chegaremos a este estado da volúpia imaxinación comendo feijão blanco, ou arroz sem feijão, em tempos mínimos e com gastos máximos por conta de unha inversión dos sentidiños que estamos perdendo e a falta de transparência non nos deixa enxergar. Ough!

No hay comentarios:

Publicar un comentario