martes, 24 de marzo de 2009

ANXOS E DEMOS

Leí y no me lo creí. Volví a leerlo y me asusté.

Leí y no me lo creí. Volví a leerlo y me asusté.

Recuperado del susto, me aproximo con todo el cuidado para que otro susto no se sume al primero, afectando de forma irremediable el cilio coronario que aprieta mi pecho.

Dios mío! (Father, Son and Holy Spirit): son niños que vienen del ignorado futuro, camuflados entre intrigas santurronas, electrónico pinjante por oído y cresta de gallo sobre la cabeza roja. Son os incultos e presuntuosos fillos do outro mundo, inda na latancia do biberón, os que dan as costas aos retornados nacidos na terriña donde meucriei. Son los agentes licenciosos montados a caballo del apostol judio, son o principio sensitivo da vida animal, vindos a galope póla terra cha, ao zoar do vento norte atrás dos lousados chairegos,  hoxe liderados pólo Uno docente do escrivã sedutor, como reforzo engadido ao 007 inglês.

Creio que foi o fel de ter que vivir entre badulaques tantos o que fixo nacer este canto de escárnio e maldicir. Pobre de min, a Galicia do retorno que eu tanto labrei era somente um pozo de resíduos, unha corte de obreiros resiñados, um empório de logreiros, cavernáculos usureiros, emburacados em tendas de campaña, guarida de cazurros mintireiros, de testa periforme e con croios no peito. Como es posible, pues, que el gallego avisado e inteligente elija un alienígena para Presidente?   

Ahora es tarde. Mañana lo será más. El feísmo rejuvenece en su eterna característica de feo, viene con la piedra filosofal para incrementar el peso en las espaldas del laborioso Sísifo. Será el opus deste valiente obrero el primero a recibir los dotes del cilio sagrado, clavados de ahora en diante con extrema sutileza a la luz del día y con agilidad  e impasible destreza por los corredores de las soturnas sombras.

Pobre de min. A terra prometida , a Galicia emigrada, que eu buscaba, era somente um pozo de resíduos, unha corte de ovellas resiñadas; empório de logreiros, caverna de usureiros, buraco de tendeiros, guarida de compadres basureiros.

Vivir precavido dentro de la divina orden, libre, alegre, aún sin querer; cantando los males y la amargura de la aflicción, siempre en nombre de Dios y la Patria que nos olvida; afligido en una sociedad a la que no le conviene vivir en familia, a la que no le interesa los lazos de sangre y que pugna por un ideal tributario de vasallaje al señor.

Endexamais veremos os demos e os anxos comantes eran. Agora son finos e enrustidos. Falan a sabedoria da ironia e conela construyen a moderna autocracia do demo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario