GALEGO ENXEBRE

GALEGO ENXEBRE

Escrever como sai do peto é uma atitude do romantismo infantil, moito bem encaixada na pena dos escritores de cordel. É lúcido ouvir, embandeirados em cuatribarranqueiras florestas, de verdeamareladas toxeiras, intensilvadas póla flor pimaveril do mirto, ourado en pétalas briliosas, o salmo celestino da trova galaica, moi bem agallada na rebeca dos opínaros roxigualdos.

A beleza de arribar ao galego, livre de imposicións normativas, estriba na vontade de lle poñer o fol persoal na jaita do individuo. Existe maior poder no mundo que o poder de desir e cantare o que peta na auma, naquele instante que o peitcho afora a potensia dos pulmóns?

Meleca nas filloas non arremata coa sua confisión. O conflito que lle adven é o mesmo que, em outra ordem de cousas, o calco semântico do español galego nega à sapiensia do calco galego hespañol. Há chente que lle xoca o chocalho pra reprochar que reconvenir é mais meior de bo que botarlle a cara ao zercillo do cencerro zumbón.

Vivemos um período álxido de extrema frialdade nas relasións sosiais. O morbo da política politisia a colorasión afectiva dos pementos biliares para promover o amarelamento das conxuntivas, dando a impresisión de unha diversidade desajustada.

Estamos a vivere, porque vivos vivemos, um estado inersial do culterismo gongoriano em oposisión ao conceptismo quevediano, ambolosdous mutuamente atacantes com parodias do verbo fugaz. Tratavase, o segundo, de um home apegado a unha naris de tamaño superlativo, com sayón e escriba, peje espada moi barbado. Do primeiro desia Quevedo: No altar, garito si; poco Cristiano, mucho tahúr, no clérigo, si arpía.

Meior soa a parola de Don Otero coas suas cadeiradas e achegados às costas verdecentes, de infinda caridade, no solpor da inquedanza , largada polas ondas a barrer os contemplativos oscuros mapas do sofrimento, a revelar bágoas de ledicia na súpeta lembranza das terras de Camariñas, onde miña abuela votaba no meu carón seu bico de amor, aloumiñado com um galego enxebre , bem falado, para transportar na claridón das luces os termos da sua, e tamén nuestra, esperanza.