lunes, 17 de mayo de 2010

PONTE VERDIÑO

Al mismo tiempo que por toda Europa corren nubes de preocupación por los excesos públicos del gasto presupuestario, en nuestra querida Galicia se amontonan cenizas de sabor nostálgico por la normativa caótica montada sobre un modo particular de hablar en las aldeas y pueblos de las cuatro provincias.
El día de las letras está dedicado a Uxio Novoneyra. Sería una buena oportunidad para salir a la calle, no con banderas rojas y sí con pucheros cantando a la moda de la plata: Queremos vivir en Galicia por nuestros medios.
Además de incordiar con la inmensa mayoría ibérica de hispanohablantes, ¿que es lo que producen en Galicia esos señores de la discordia dogmatizante, Carlos Callón y Bieito Lobeira? ¿Vivirían felices hablando gallego, sin casa, sin sueldo, criticados por los vecinos de Asturias, León y Portugal y ser condenados a servicios inferiores cuando van trabajar a otro lugar y no entienden la lengua universal? ¿De quien la lengua, cualquier lengua, es patrimonio? Cuando aprendemos el inglés o el español ¿de quien robamos su patrimonio?
Sentidiño nos argumentos, mostrando ao mundo o que eles poderão aproveitar da nosa cultura e grandeza cidadã, fariam despertar o animo e o desejo de ser galego em calquer lugar. Falando esse xeito particular, que em moitos casos nen o mais cazurro galego consegue entender, todo o mundo pensará que fumos um povo mal educado nas artes da boa comunicación, e por tan lóxica razón na Crunha haberase de falar o coruñes; em Lugo, o lujés; em Ourense, o ourino e em Pontevedra, o ponteverdiño.
Galicia do courel, canta Uxio. Galicia do cordel, penso eu cando puxo por Galicia. Galiza, gritan galegos nas pratarias; hastr’os que calan din Galicia. Galicia non chora, choramos os galegos postos pra fora da Galiza. Choramos a dor que chora à forza. Choramos a tristura tan triste na forca. Calamos no silencio pra oir o murmúrio do rio. Emigramos pra fuxir do calvário da fame. Volvemos querendo ser libres para servir e viver moi fondo recollidos na terra que nos véu nacer. Retornamos ao pueblo querendo lembrar a historia borrosa da nossa consciência obreira, a vida da irmandade mariñeira e sua libertade pra remar no mar... ou morrer fuxindo por não ser capaz de encontrar a Galicia que se perdeu.

No hay comentarios:

Publicar un comentario