VINHA DA IRA

Moito difícil e calurosa é calquer decisión na viña da ira, mormente se sabemos que no mundo conviven persoas procedentes da cultura galega. E xá sabemos, ser galego é levar unha pulja pendurada no gene e transportala alen da morte por via do relevo, pra que sija picando os nosos fillos e netos. Galego e português son como carne e uña, temos a mesma raiz , o mesmo talle e os froitos foran todos fertilizados com aromas dos montes e a salada humidade do atlântico.

Hoxe a culebra no é mais atizada por unha saboras mazá. Hoxe son os cartos dos tributados o elemento definidor da condición de galego. Si habitas unha aldea e non pagas tributo, ti non eres ninguen. Si tes menos de 20 anos e non estas empleado, alguns podenche clasificar como parasita do sistema tributário. E non pode ser diferente si ti eres xubilado, diran os novos galegos que ti es um paria mamón das tetas da Seguridade Social. Aldeano e villano son peroxorativismos ateigados na contemporânea cultura que contamina os ciudadanos das catro províncias galegas. Os chinos non son aldeanos nin villanos, son chinos, e coma chinos teñen sabores e olores de chinos, justo que queiran regresar ao elemento geográfico que lles deu identidade, alias, diferente da identidade morfológica galega. Diferente, dixen, nón meior nin pior. Vieran a Galícia para mellorar a vida dos seu queridos nas suas aldeas. Teñen um pai e nai sofredores que por lá quedaran, unha Irma, unha namorada, as fontiñas em que se criaran. Vivendo em Galicia poderan ter a condición legal de galegos, pero seran chinos ad eternum. A mesmo coisa semella ser galego, a miña condición está legalmente equiparada a condición de um natural do pais em que vivo, pero sou galego, e a min niguen tasca com outro gentilicio.

Na filosofia tributarista da miña amiga Lucia Gonzalez, nin mas nin menos, o que pesa é a cantidade dos gastos que fai unha persoa dentro da cumunidade galega. Si ti eres um economizador, gañas moito e compras pouco, teu voto non pode valer o mesmo que o voto de um despilfarrador que gasta em tributos todo o que lle sobra. Así que xá sabemos, nestas eleccións a nosa identidade e pasaporte para as urnas serán os anéis de ouro, um puro enrolado em billetes de cen euros e um ocre olor de perfumes extraídos da viña da ira.

O factor metrológico do voto será determinado póla cantidade de tributo que um parroquiano consegue provar. O grande problema de tan maravilloso identificador da mais valia social está em que a meirade tributaria ven mascarada no precio dos productos e servicios. Eles pingan a toda hora, em gotas extraídas do traballo que hoxe da vivir nesta complicada terra. Ough, demo de vida!