DO BEN VEN O MAL

Pois é, meu bo amigo Conde. Com alguns aniños a mais enriba das costas, dame angustia ficar chantado no cume dunha arvore ao igual que o pé dunha berza, afoitado con estrepitosas lufadas do vento e transpirando borrifadas da choiva procedentes do tumultuoso fronte que se forma ao carón de duas colosais forzas: os ventos cálidos amazônicos e os ventos gélidos dos pampas. O clima por estas bandas de Capricornio perderon a singela timidez por amosarse en horas predicíveis e mostrar vergoña de que a xente de ben fixese censura a seu comportamento. Agora, desvergonzadas no sentimento, despluman a toda hora e xá non mais respeitan o facho do sol, a feminilidade da lua nen as trevas das noites cegas. Na sua fúria, as nubens acumulan todo o rigor do ódio e fanno despencar ao seu súpeto capricho, sublimando o gás de auga em pedra de granizo, blanco coma o leite de cabra.

Inerciado pólo sopro da vida me ocorre todos os dias que eu deberei fazer algo para afogar o tempo. Ese algo é sentarme no divan de dura madeira e botar os dedos a tamborilar o teclado, na creencia de que sou um desaxustado pica pau, transmutado de galo galego. Os paxariños no quintal do meu lar urbano fan eco tamborilando o bico en golxeos de sublime armonía. Para consolalos eu me vingo tocando a guitarra de papo pra o ar, simulando a negra sombra que, pasme vostede, non os asombran e, moito pólo contrario, os seus olliños semellan gosto por  o esmirillar das cordas misturadas co  bordón do seu piar aos airiños aires da miña terra.

A luxuosa vontade que aferra os cascos calosos da planta dos pés érguenme todo serón ao despontar das luces do sol. Observo como ese sol nasce  encabruñado pólo encubrimento que lle fan as nubens, suadas polo calorciño do estrume  que invade a terra e o mar. Abro as xanelas escancarando-as ao mundo, promovo o ritual matutino de hixiene corporal e deszo as escadas en busca da cociña, donde ao calorciño do gás butano destilo a forza enerxética  de três colleres de café misturadas à fervencia de un litro de auga. Non sei ao certo cando pequei, se cando queimei o butano ou cando queimei a lingua sorbendo o café. Quentiño e energizado pelo fruto do cafeeiro, sorbido ao cantar dos paxariños que entran na cociña piando o benestar de unha noite ben dormida, resolvo desafiar a gota que asoballa a articulación dos meu xoellos e subo os mesmos degraus que antes baixara, agora en dirección a oficina que por eiqui chamamos escritório. O que segue a seguir depende do norte que gabea leira abaixo, no rolar de unha cinta que me libre do mal causado pelo ben de ter alcanzado a pequena edade que teño.