PENA DESPLUMADA

Eu trágolo no peito por mais de unha década, dous lustros, cinco pares de anos. Son dez aniños, que tardan moito, pero chegan logo. Xa o vi furibundo, xá o senti escarchado, crítico e reclamón, intempestuoso e calmo, aldeano na cidade e paisano na vila; demo no céu e anxo no inferno. Crivei-o no crivo dos meus sentimentos e deille todos os colores que o arco Iris botou nos meus ollos. O vi traxado de couro, revestido en seda, esturricado na lan e mergullado en fofo colchón, forrado con penas de pavón. O vi alegre e bricallón. O vi triste e preocupado, sentimental, a veces, egoísta, outras, pero sempre humano, exorable e compasivo.

Hoxe, yo, pecador, confieso, con el alma lavada por la pluma despenada de mi amigo conde, a los pies de Maria Pita, mis pecados, por pensamiento, obra y omisión, por mea culpa, mixótica máxima culpa tuya, y ruego a la mano para que vigile mis dedos y no los desampare en la hora santa en que mi pensamiento es derramado sobre el piano de este humilde teclado. Ideo precor beatan Mariam Semper virginem, a los santos (que habelos ailos) y a vosotros, fratres, que recéis en esta semana de reyes por todos los hijos que en la tierra han sido paridos por la más pura concepción.

Mostra a evidencia da vella Grecia que as hetairas eran tamen persoas educadas, igualiño que os homens machistas da sociedade do meu tempo. Participaban estas señoriñas do Simposium intelectual dos bares da vida e ali, para encabritar os feligreses, soplaban aulos (precursor do oboé e clarinete de hoxe). Somente moitos anos depois, um culto Rodin foi quen de esculpir a vergoña de Eva, representando a humillación por haber acedido à tentacion cognitiva de bicar o froito prohibido e trocalo por um malfadado distócico parto intelectual, típico de unha pena desplumada co o auxilio de fórceps instrumentais.

Son estos intrumentos quirúrxicos a gran instrumentación que afalaga o ciensayos do trafagador das cofradías laicas. Os pipiolos sementeiros do estado eclesiástico prepucian à moda cañola, no mais puro modo eutócico.

Din que a Pita non respondeu como os ingleses querian. Fixoo do xeito que ela sabia facelo, à moda da casa, e axiña retiroulles a bandeira pra desmoralizar a atacada daquela armada do Francis Drake. É o malo dunha guerra, nunca desfrutan os dous inda que revestidos de grande profesionalidade. Os combatentes refocilan-se co ánimo entre balas descontextualizadas por mor de um motin desmiuzado. É o malo da prevaricación, estimula o azoite da ereción e contamina a língua co o cacarexar dunha pena desplumada ao pe do milleiral.